Dlaczego Alan Lomax wspominając sesję nagraniową w Saddie Beck’s (czerwiec 1942 r.) twierdzi, że William Brown jest tym samym muzykiem, który nagrywał w 1930 r. w Grafton dla wytwórni Paramount, a potem w sierpniu 1941 r. nagrał w Lake Cormoran, Mississippi piosenkę „Make Me A Pallett On The Floor” (utwór wydany przez wytwórnię Herwin w 1967 r. – na stronie B. znalazło wykonanie Son House’a „Shetland Pony Blues”)?
Nie wiadomo. Elijah Wald zdecydowanie uważa, że Willie Brown (ten od „Future Blues” i „M&O Blues”) i William Brown („Mississippi Blues”, „Ragged & Dirty” i „East St. Louis Blues”) to inne osoby. Można dyskutować, czy Willie Brown nagrywający w 1941 r. był tym Willie Brownem znanym z nagrań dla Paramount? Moim zdaniem zdecydowanie to był ten sam muzyk. Głos jest ten sam, a fakt, że „Make Me…” różni się stylistycznie od nagrań z 1930 r. nic nie znaczy, moim zdaniem gra i śpiewa ten sam człowiek. Słychać, że „Make Me…” jest grane przez gitarzystę, którego umiejętności instrumentalne nie powalają. Polegam w tym przypadku na swoim osłuchaniu – słyszę tego samego muzyka.
Gwoli przypomnienia, wspomniany powyżej legendarny śpiewak Mississippi Willie Brown (1900-1952) 8 sierpnia 1930 r. nagrał kilka pieśni, z których na płytach Paramount znalazły się: „M&O Blues” i „Future Blues”. Kopie „Grandma Blues”, „Sorry Blues”, „Kickin In My Sleep Blues” i „Window Blues” zaginęły.
Elijah Wald na stronie https://www.elijahwald.com/songblog/ragged-and-dirty/ pisze:
” Lomax wrote an evocative account of the recording session with William Brown in The Land Where the Blues Began, portraying him as a thoughtful man who had decided to leave Mississippi and was headed for a better life up north. The general feel of the story — which includes a nasty interruption from a couple of racist cops — rings true, but readers should be aware that Lomax did not take notes and the dialogue was reconstructed from memory decades afterwards. That is relevant because some people have given too much weight to a footnote suggesting this was the same William Brown who played for many years with Son House, including a session Lomax recorded… and virtually all other evidence suggests it was not. ” Z tym się zgadzam.
Ale Stefan Grossman w „Mel Bay’s Complete Country Blues Guitar Book” (1992) s. 94 wypowiada się na ten temat kategorycznie, alewprowadza zamęt, bo stwierdza „This is NOT the Willie Brown who was a friend of Son House or Willie Brownwho recorded „RAGGED AND DIRTY”, but yet another! Z tym się nie zgadam, Grossman się pogubił. Niestety, Stefan Grossman już nie żyje i nie możemy o tym z nim podyskutować.
Moja teza jest następująca: Wille Brown (1900-1952) nagrywał w Grafton, Wiscontin 1930 r. dla Paramount”Future Blues”, „M&O Blues” i wymienione wyżej zaginione piosenki, oraz w 1941 r. wziął wraz Son House’m udział w sesji, która zorganizował Alana Lomax w Lake Cormoran, Mississippi – nagrał wtedy utwór „Make Me…”, wydany w 1967 r. przez Herwin”. Zaś William Brown, którego Lomax zaangażował do sesji w Saddie Beck’s 16-17 czerwca 1942 r., był INNĄ OSOBĄ!!! Grający na stalowej gitarze rezofonicznej (prawdopodobnie National Duolian) William Brown 16.06.1942 r. akompaniował śpiewakowi znanemu jako Willie 61″ Blackwell w utworach: „Four O’Clock Blues” i słynnym „Junior, a Jap’s Girl Christmas For His Santa Claus”. Wtedy prawdopodobnie Lomax namówił go do zaśpiewania kilku piosenek. Wtedy powstały fantastyczne, ciągle żywe nagrania: „Mississippi Blues”, „Ragged and Dirty” i „East St. Louis Blues”. Podobno William Brown nie czuł się śpiewakiem, ale namówiony przez Lomaxa zaimprowizował wokalnie te utwory. Elijah Wald wskazuje na inspiracje Browna: pianista Charlie Spand (fortepianowe potraktowanie akompaniamentu w „Mississippi Blues” i nawiązanie do wykonania „Broke and Hungry” przez Sleepy Johna Estesa, Yanka Rachela i Jaba Jonesa – William Brown sugeruje partię mandoliny w swoim aranżu). Zainteresowanych tematem gorąco polecam wizytę na www.elijahwald.com/songblog. Zaś 17 czerwca 1942 r. William Brown akompaniował na gitarze stalowej kwartetowi gospel (James Moore, W.H. Brooks, Rufus Murphy, Tommy Hacket). Nagrano utwór „This World Is Gone To Destruction”. Wszystkie utwory nagrane 16-17 czerwca 1942 r. na plantacji Saddie Beck’s przez Alana Lomaxa, znajdują się w zbiorach Biblioteki Kongresu w Waszyngtonie. Oczywiście polecam wizytę na stronie www.loc.gov. Warto też posłuchać tych nagrań, wszystko jest dostępne w sieci.
Kim więc był William Brown? Fantastycznym muzykiem, który zostawił po sobie genialną muzykę!!!